Γράφει ο κ. Θανάσης Πάνου στο Facebook
Γιάννης Τσαρούχης
(13 Ιανουαρίου 1910-20 Ιουλίου 1989)
…
(Ο Γιάννης Τσαρούχης τραγουδάει παλιά σατυρικά τραγούδια (1967). Το μοναδικό αντίτυπο ανήκει στην Ευφροσύνη Δοξιάδη που διέθεσε ευγενώς για να αναρτηθεί στο διαδίκτυο και να γίνει κοινό κτήμα)
…
Δίπλα στο εργοστάσιο της κόλλας με τον ζωγραφιστό άγγελο που σαλπίζει όχι μακριά από την σκουριασμένη σιδερένια γέφυρα όπου περνά το τραίνο, είναι τα τσαντήρια των γυναικών που έχουν φαλλό. Τα τσαντήρια τους φωτίζουν λάμπες με λάδι. Οι ίδιες δεν κοιμούνται όλο το βράδυ, γιατί ο φαλλός τους είναι ένα φίδι θυμωμένο και θέλει να δαγκάσει το σαγόνι τους. Και τα χέρια τους μουδιάζουνε για να κρατάνε μακριά το φαλλό. Είναι ντυμένες μουσελίνες χρώμα ρουμπινί ή λουλακί ή βερικοκί ή πράσινο. Και είναι καταλαδωμένα τα φορέματά τους απ’ τους λύχνους. Λαδωμένα είναι και τα καραβόπανα του τσαντηριού.
…
Εχτές το βράδυ η Πελαγία, με κεφαλή κατσίκας (μάλλον) , κατέβηκε από την ταράτσα του υψηλού στερεού σπιτιού (μακριά απ’ τη θάλασσα αρκετά) και άρχισε να κουτουλάει τα έπιπλα στο σκοτάδι.
…
Ο Λεβιάθαν πέρα απ’ την θάλασσα έμπηγε κάτι απαίσιες φωνές. Ο Πειραιάς μου φάνηκε μικρός σαν την Ιερουσαλήμ και πίσω από ένα λόφο ξεπρόβαλε το γιγάντιο χέρι της μητέρας μου, για να μ’ ευλογήσει.
…
